تجربه و تجربه

از بچگي ياد گرفتم مسيوليت كارامو خودم قبول كنم .پاي بد يا خوب نتيجه ي كارا و تصميمام بمونم.اين جسارتو داسته باشم كه هر ثانيه اي از زندگيم حس كردم راهم اشتباست درستش كنم و گمد نزنم به ايندم.

سعي كردم تصميماي كم ريسك تر بگيرم تا انتخابام مطمئن تر باشه ولي خواه وناخواه يه جاهايي نميشه.از زير دستت درميره و يهو ميبيني اوااا چ اشتباهي كردما.چطور من ك اين همه محافظ كارم اين همه حواسم هست ك درست فكر كنم و تصميم بگيرن اين اشتباهو كردم.همينطوري ك گيج و منگ كاراييم ك كردم يادم مياد ك باباااجان منم ادمم.استباه ميكنم.ولي خب ازش تجربه بدست ميارم.اين تجربه ك من نميتونم كسيو عوض كنم.شايد در ظاهر بشههااا ولي ديگه ادم تو سن و سال ماها نميشه كه يهو بشه ازين رو ب اون رو.نبايد رويايي فكر كنم .واقعيت هرچيزيو سريع تر بشناسم.و در نهايت اينكه قلبم مثل قبل و مثل هميشه واسه شادي عزيزام بتپه و بزارم زندگي خودم روش خودشو پيش بگيره تا ببينيم چي پيش مياد.

اين رو باور دارم ك هرچيزي ب وقت خودش اتفاق ميوفته

اميدم به خود خداي مهربونه.سپردم خودمو سرنوشت و ايندمو دست خودت.

تو بساز برام خدا...تو بسازي قشنگ تره 

والسلام...

پروانه...